De zorg voor uw dichter als huisdier

Een dichter als huisdier vraagt bijzondere aandacht en toewijding.
Hun lichaam, anders dan u denkt, huisvest organen van zeldzame aard.
De schuldklier, verscholen onder het trillende hart, moet gevoed
met precies genoeg melancholie om woorden te laten vloeien als dikke stroop.
Het chronisch gebroken hart - vergis u niet - is geen aandoening
maar een essentieel instrument waarin verdriet wordt omgezet in schoonheid.
Uw dichter moet geregeld raamstaren, uren van lege blikken en zwervende
gedachten zijn onderdeel van een gedramatiseerd dieet.
In die leegte schuilt namelijk volheid; het schijnbare niets baart alles.
De herinneringsmaag kneedt en verteert het verleden tot bruikbare beelden.
Voed deze met foto's van vervlogen tijden en voorwerpen vol verhalen.
De woededarm kronkelt bij onrecht en vraagt om prikkeling van nieuws.
Zonder deze spanning geen verzen die de wereld ter verantwoording roepen.
Lanterfanten en lummelen zijn geen luiheid maar creatieve noodzaak.
Door doelloos te dwalen door de kamers in uw huis vindt uw dichter onverwachte wendingen.
Zie hoe passies oplaaien als bosbranden in een droge zomer.
Laat ze uitrazen tot gloeiende kolen; in de as schuilt het zaad van nieuwe verzen.
Zo verzorgt u dit wonderlijke wezen, dit huisdier van taal en verwondering.
Een vreemde metgezel misschien, maar in hun woorden verliest u zichzelf.

MttS

#stadsdichter